Wilde kat

Hij pinkt een traantje weg, deze oudere heer, een psychiater. Hij bedoelt het vast goed maar zijn vraag maakt een irritatie, een boosheid in mij wakker die ik moeilijk kan plaatsen. Ik kijk hem niet begrijpend aan. Daarom herhaalt hij zijn vraag, heb jij geen medelijden met dat kleine meisje? Ik ga terug naar het beeld wat in mijn geheugen gegrift staat. Een verlegen klein meisje met een lief gezichtje kijkt mij voorzichtig glimlachend aan.

Toch heb ik geen medelijden met haar. Ik ben bang dat als ik haar medelijden zou tonen ze me levend zou opvreten. Ik ken namelijk haar geheim. Ik zie haar handen die tot vuistjes zijn gebald, haar kin die een klein beetje in de lucht steekt en zie het vuur achter haar ogen. Dit is geen lief klein meisje maar een wilde kat die zich in het nauw gedreven voelt. Ze doet verlegen, lief en zelfs een beetje angstig maar onder dit alles is ze boos. Niet boos maar razend. Vier jaar oud en meer dan klaar met de wereld.

Haar zielig vinden, medelijden met haar hebben zou afbreuk doen aan haar vechtlust. Aan alles wat ze in de toekomst nog zou overwinnen. Aan de beslissing die ze ooit zou maken nooit meer een slachtoffer te zijn maar in plaats daarvan een overlever.

Maankind
22-10-2024

Ander Perspectief

Grootse woorden
Gespeelde onschuld
Geveinsde populariteit

Ik kijk van buitenaf
zie de onechtheid
en raak de weg kwijt.

Maankind
20-08-2024

1 januari 
De warme, lome, zware deken van de kerstdagen word zonder genade van me afgenomen.
Ik heb het koud en de kater die ik voel heeft niets met drank te maken.
Wantrouwig staar ik het nieuwe jaar aan.
Ga jij beter zijn dan het vorige jaar?
De vraag ketst terug; ga jij beter zijn dan in het vorige jaar?
Ik kruip diep terug onder de deken.
Nog 364 dagen om dat te ontdekken.

Maankind
06-01-2023

Hella

Ik ben de laatste koude nee.
Na een duizend liefdevolle ja's.
Ik ben de woorden als een zweepslag.
Na eindeloos geduld.

Ik ben het tropische eiland.
Met in het hart een vulkaan.

Ik ben het koele duister.
Na verzengende, verblindende hitte.

Ik ben de warme hand aan het begin
en de troostende omhelzing aan het einde.
Ik ben vergeving en gerechtigheid.
Ik draag een fluwelen handschoen.
Over mijn ijzeren hand.

Ik heb twee gezichten.
Samen zijn wij, ik.
Zie mij.

Maankind
27 Oktober 2021

Weefwereld

Soms is het bij het beginnen van een verhaal lastig om het juiste draadje te vinden. Zo ook bij dit verhaal. Begint het afgelopen maandag? Toen ik bij het ophalen van mijn kliko struikelde en daarbij een oude wond openhaalde. Begin ik bij het begin maar dat is meer dan dertig jaar geleden en is een lang verhaal met veel hoogte- en dieptepunten. Begint het bij de drie dames waarmee ik een bijzonder gesprek had. Of bij die muur waar ik, koppig en trots als ik ben, maar tegen aan blijf lopen. Als ik één ding geleerd heb is dat alles met alles is verweven en dat brengt me dan toch bij die drie dames.

De omgeving is groen, de bomen en struiken ruisen zacht. Er scharrelen kippen en varkens. Als je heel goed luistert kun je in de verte de snelweg horen. De geur van houtvuren en het alom vertegenwoordigde leem vertelt me dat ik thuis ben. Voor het huis met de lemen muren en het rieten dak. Zit in het zonnetje een vrouw op een bankje met een spintol. Ze is wol aan het spinnen. Hoewel ik het zelf niet kan kijk ik toch een beetje kritisch naar haar draad. Die van dik naar dun gaat en alle kleuren van de regenboog had. Een aantal van mijn vriendinnen kunnen wel spinnen en zij kunnen de prachtigste dunne draden maken. Ze moet mijn kritische blik gezien hebben. Want met een zachte en milde stem legt ze uit dat het daarom niet gaat. Het gaat om het doen, het gaat om het zijn en dat is meer dan genoeg.

Als ik naar binnen loop zie ik dat er in het raam, achter een weefgetouw, nog een vrouw zit. Gezien de gelijkenis denk ik dat ze zusters zijn. Ondanks alle verschillende kleuren en alle verschillende draaddiktes wordt het toch een mooi geheel. Als ik dichterbij kom zie ik echter dat er regelmatig weeffouten in zitten. Ik kan het niet laten om haar daar op te wijzen. Misschien een beetje pedant omdat ik zelf het leren weven heb opgegeven. Ik heb problemen met de spanning gelijk houden. Waardoor de rand gaat golven en het werk er rommelig uit ziet, maar goed ik dwaal af.  Ze legt me rustig uit dat het geen fouten zijn maar lessen. Lessen in nederigheid, lessen in menselijkheid. Mogelijkheden tot verbetering en groei. Perfectie bestaat niet. Als je maar goed genoeg kijkt zul je altijd fouten ontdekken.

De derde vrouw boezemt mij een beetje angst in. Hoewel ze op dezelfde leeftijdsloze manier mooi is als haar andere twee zusters is haar uitstraling ontzagwekkend. Ik geef haar een knikje en kijk in stilte toe wat ze doet. Op aanwijzing van haar zuster achter het weefgetouw vervangt ze gebroken draden en met haar schaar knipt ze de losse eindjes af.

Opeens ben ik weer thuis. Op de bank met een kop thee en de kat op schoot. Terwijl het gevoel van heimwee me overspoelt besef ik dat de les ik die ik leerde was dat ik moet uitkijken waar ik mijn voeten zet. Dat muren goed zijn om achter te schuilen maar dat je er maar beter omheen kunt lopen als je vooruit wil. Of een deur open doen mocht dat mogelijk zijn en dat perfecte mensen niet bestaan. Hooguit perfecte intenties maar die hebben vaker niet dan wel het gewenste resultaat. 

Maankind
14 April 2021

 

Aan de rand van de samenleving.
Word ik omhuld door het duister
verzwolgen door de nacht.
Raak ik de schaduwen
van de andere dolende zielen.
Allen door het lot verbonden.
Dag ziekenhuis.
Hallo nacht.

Maankind
09-10-2019

Cultuurshock

In de stappen die ik zet
van de stilte aan jou bed
naar de veilige haven, thuis
Blijf ik mij verbazen over het licht,
het leven
en het lawaai op straat.
Een gegeven dat mij
met verwondering
en dankbaarheid 
achterlaat.
Zo dichtbij het afscheid,
sta ik midden in het leven.
Terwijl er weer een stukje 
van mijn jeugd sterft.
Ik zeg geen vaarwel,
ik zeg tot ziens.

Tot weer ziens, lieve tante.

Maankind
16-11-2018