1 januari 
De warme, lome, zware deken van de kerstdagen word zonder genade van me afgenomen.
Ik heb het koud en de kater die ik voel heeft niets met drank te maken.
Wantrouwig staar ik het nieuwe jaar aan.
Ga jij beter zijn dan het vorige jaar?
De vraag ketst terug; ga jij beter zijn dan in het vorige jaar?
Ik kruip diep terug onder de deken.
Nog 364 dagen om dat te ontdekken.

Maankind
06-01-2023

Sterretjes in haar ogen.
Maanlicht in haar haar.
Eindeloos droomvermogen.
Met zorgen zelden klaar.

Lief kindje.
Lach toch eens een lach.
Hopelijk leer je vandaag
of morgen.
Dat je door het leven dansen mag.

Maankind
22-08-2022

Hella

Ik ben de laatste koude nee.
Na een duizend liefdevolle ja's.
Ik ben de woorden als een zweepslag.
Na eindeloos geduld.

Ik ben het tropische eiland.
Met in het hart een vulkaan.

Ik ben het koele duister.
Na verzengende, verblindende hitte.

Ik ben de warme hand aan het begin
en de troostende omhelzing aan het einde.
Ik ben vergeving en gerechtigheid.
Ik draag een fluwelen handschoen.
Over mijn ijzeren hand.

Ik heb twee gezichten.
Samen zijn wij, ik.
Zie mij.

Maankind
27 Oktober 2021

Eenhoorn

Terwijl ik naar je kijk overvalt mij een vaag gevoel van irritatie. De setting is romantisch genoeg. Een leuk restaurantje in mijn woonplaats. Het eten is goed, de belichting is zacht. Iets wat je als je ouder wordt steeds meer gaat waarderen. De fles wijn op tafel is uitstekend. Nog beter, de fles wijn waar ik op monopoly op heb. Want jij rijdt. Smaakt mij uitstekend. 1974 een geweldig jaar als je het mij vraagt.

Ik val op sterke en dominante mannen, mans genoeg om een dame zoals ik aan te kunnen. Jij checkte al die boxjes en ik vond je ook nog aantrekkelijk. Wat kon er mis gaan? Maar zoals al te vaak bekruipt me steeds vaker het gevoel dat ik een fout begaan heb. Fijn hoor, dat je zo zelfverzekerd bent maar moet je mij daarom naar beneden halen? In gedachte denk ik terug aan het gesprek wat we laatst gehad hebben. Lieverd zei je flemerig. Je weet dat ik je een hele mooie vrouw vindt… Ergens voel, ruik en hoor ik een addertje in het gras. Maar, ga je minstens net zo flemend verder. Weet je dat je nog veel mooier zou kunnen zijn als je een paar kilo zou afvallen. Hoeft niet veel te zijn hoor. Kilootje of tien is genoeg.  Ik kon mijn irritatie niet verbergen toen ik vroeg of je wel begreep wat voor kutopmerking dat was. Je pareerde met dat je toch eerlijk moest kunnen zijn. Mijn eerlijkheid over een ander onderwerp kon je echter absoluut niet waarderen…

Je praat, nog steeds, geen flauw idee waarover. Het overhemd wat je draagt vind ik ronduit clownesk. Je minstens even lelijke stropdas vloekt er kleurig bij. Je ouwenlullenbroek is keurig voorzien van een vouw middenvoor. Stiekem vermoed ik dat je moeder sinds je scheiding je was strijkt. Waar heb je eigenlijk je auto, een veel te grote rode midlife crisis sportauto geparkeerd? Ergens bij mij in de wijk maar niet voor de deur. Daar was geen plaats denk ik.

Is het de korte adempauze die je neemt of het feit dat de bodem van mijn wijnfles in zicht komt. Ik zal het nooit weten maar ik zie een opening en ik neem hem. Zoals ik me had voorgenomen probeer ik onze relatie een kans te geven. Dus ga ik een open en eerlijk gesprek met je aan over hoe ik onze relatie zie en de problemen waar ik tegenaan loop. Terwijl ik in mijn achterhoofd me wanhopig afvraag waar ik mee bezig ben. Moeten we dit soort gesprekken echt al hebben na drie maanden? Zouden we nu niet wild gelukkig en vol lust moeten wezen. Elkaar zien als perfect en niets minder?

Ik praat en jij luistert…

Niet.

Je antwoorden zijn gelikt maar ontwijkend en vaag. Onopvallend werp ik een blik op mijn mooie gehakte schoenen. Ze zijn hoog maar stevig. Ik wed dat ik er best een stukje op kan rennen.

Als we op weg naar mijn auto langs een vol terras lopen laat je expres een grote geforceerde puberale boer. Als ik nauwelijks mijn walging onderdrukkend naar je kijk, grijns je. Vernedering geslaagd. Ik voel mijn autosleutels in mijn jaszak. Langzaam maar zeker bouw ik een voorsprong op. Terwijl de auto in zicht komt vraag je om de sleutels. Vlak voordat ik begin te rennen zeg ik; nee dank je ik rij zelf wel.

Ik was thuis voordat je weer bij je auto was. Het is tenslotte en eind lopen vanaf het centrum.

De voordeurbel zet ik uit, net als mijn mobiel. Nadat ik je op mijn social media elke mogelijke manier geblokkeerd heb.

Die nacht droom ik dat ik bij de kerstman op schoot zit en hij vraagt wat ik graag wil. Ik zeg, een eenhoorn. Die bestaan niet zegt de kerstman. Wat wil je dan? Een aantrekkelijke man met veel zelfvertrouwen. Die vrouwen respecteert en mij niet ziet als bouwpakketje maar op me valt zoals ik ben. De kerstman kijkt zorgelijk en vraagt; welke kleur wil je je eenhoorn?

De nachtmerrie die volgde over kikkers kussen hoef ik denk ik  geen enkele vrouw uit te leggen…

 

Hellbunny

26-08-2021

"... Keep drinking coffee, stare me down across the table While I look outside So many things I'd say if only I were able But I just keep quiet and count the cars that pass by You've got opinions, man We're all entitled to 'em, but I never asked So let me thank you for your time, And try not to waste anymore of mine And get out of here fast ..."  

King of Anything- Sara Bareilles

Weefwereld

Soms is het bij het beginnen van een verhaal lastig om het juiste draadje te vinden. Zo ook bij dit verhaal. Begint het afgelopen maandag? Toen ik bij het ophalen van mijn kliko struikelde en daarbij een oude wond openhaalde. Begin ik bij het begin maar dat is meer dan dertig jaar geleden en is een lang verhaal met veel hoogte- en dieptepunten. Begint het bij de drie dames waarmee ik een bijzonder gesprek had. Of bij die muur waar ik, koppig en trots als ik ben, maar tegen aan blijf lopen. Als ik één ding geleerd heb is dat alles met alles is verweven en dat brengt me dan toch bij die drie dames.

De omgeving is groen, de bomen en struiken ruisen zacht. Er scharrelen kippen en varkens. Als je heel goed luistert kun je in de verte de snelweg horen. De geur van houtvuren en het alom vertegenwoordigde leem vertelt me dat ik thuis ben. Voor het huis met de lemen muren en het rieten dak. Zit in het zonnetje een vrouw op een bankje met een spintol. Ze is wol aan het spinnen. Hoewel ik het zelf niet kan kijk ik toch een beetje kritisch naar haar draad. Die van dik naar dun gaat en alle kleuren van de regenboog had. Een aantal van mijn vriendinnen kunnen wel spinnen en zij kunnen de prachtigste dunne draden maken. Ze moet mijn kritische blik gezien hebben. Want met een zachte en milde stem legt ze uit dat het daarom niet gaat. Het gaat om het doen, het gaat om het zijn en dat is meer dan genoeg.

Als ik naar binnen loop zie ik dat er in het raam, achter een weefgetouw, nog een vrouw zit. Gezien de gelijkenis denk ik dat ze zusters zijn. Ondanks alle verschillende kleuren en alle verschillende draaddiktes wordt het toch een mooi geheel. Als ik dichterbij kom zie ik echter dat er regelmatig weeffouten in zitten. Ik kan het niet laten om haar daar op te wijzen. Misschien een beetje pedant omdat ik zelf het leren weven heb opgegeven. Ik heb problemen met de spanning gelijk houden. Waardoor de rand gaat golven en het werk er rommelig uit ziet, maar goed ik dwaal af.  Ze legt me rustig uit dat het geen fouten zijn maar lessen. Lessen in nederigheid, lessen in menselijkheid. Mogelijkheden tot verbetering en groei. Perfectie bestaat niet. Als je maar goed genoeg kijkt zul je altijd fouten ontdekken.

De derde vrouw boezemt mij een beetje angst in. Hoewel ze op dezelfde leeftijdsloze manier mooi is als haar andere twee zusters is haar uitstraling ontzagwekkend. Ik geef haar een knikje en kijk in stilte toe wat ze doet. Op aanwijzing van haar zuster achter het weefgetouw vervangt ze gebroken draden en met haar schaar knipt ze de losse eindjes af.

Opeens ben ik weer thuis. Op de bank met een kop thee en de kat op schoot. Terwijl het gevoel van heimwee me overspoelt besef ik dat de les ik die ik leerde was dat ik moet uitkijken waar ik mijn voeten zet. Dat muren goed zijn om achter te schuilen maar dat je er maar beter omheen kunt lopen als je vooruit wil. Of een deur open doen mocht dat mogelijk zijn en dat perfecte mensen niet bestaan. Hooguit perfecte intenties maar die hebben vaker niet dan wel het gewenste resultaat. 

Maankind
14 April 2021

 

Liedje van Verlangen

In de schaduw van de ochtend
In het zacht gedempte licht
Gevuld met dodelijk verlangen
Raakten mijn lippen jouw gezicht

Op de drempel van de ochtend
Streelden mijn vingers jouw onberoerde ziel
Terwijl mijn hart brak
En viel.

Maankind
10-07-2011

Wolvenlied

Gisteren hoorde ik een wolf huilen naar de maan.
Een lied vol verdriet omdat zijn liefde voor haar onbeantwoord blijft.
De maan huilde in stilte bloedrode tranen.
Haar getijden stille getuigen,
van de wond die nooit genas,
en een liefde die nooit over ging.

Zou jij, op een koude winterdag, je hart schenken aan de wolf met de rode rozen?

Maankind
17-02-2021

Aan de rand van de samenleving.
Word ik omhuld door het duister
verzwolgen door de nacht.
Raak ik de schaduwen
van de andere dolende zielen.
Allen door het lot verbonden.
Dag ziekenhuis.
Hallo nacht.

Maankind
09-10-2019

Cultuurshock

In de stappen die ik zet
van de stilte aan jou bed
naar de veilige haven, thuis
Blijf ik mij verbazen over het licht,
het leven
en het lawaai op straat.
Een gegeven dat mij
met verwondering
en dankbaarheid 
achterlaat.
Zo dichtbij het afscheid,
sta ik midden in het leven.
Terwijl er weer een stukje 
van mijn jeugd sterft.
Ik zeg geen vaarwel,
ik zeg tot ziens.

Tot weer ziens, lieve tante.

Maankind
16-11-2018