Ziekenhuis bij nacht
Aan de rand van de samenleving.
Word ik omhuld door het duister
verzwolgen door de nacht.
Raak ik de schaduwen
van de andere dolende zielen.
Allen door het lot verbonden.
Dag ziekenhuis.
Hallo nacht.
Maankind
09-10-2019
Kaleidoscoop
Als er zoiets als
De Liefde is.
Dan draagt zij jouw naam
en jouw gezicht.
Dus
Wat ik zo graag weten zou.
Welke naam draag ik
voor jou.
Maankind
15-12-2019
Stil verzet
Stil verzet
Ik verblijf in stilte.
Terwijl mijn verzet groeit.
Hoe lang kan ik stil blijven.
Terwijl de noodzaak om te spreken,
om kleur te bekennen.
In gelijke tred groeit met de problemen
voor mijn voordeur.
Ik geloof in liefde
en
in doen wat je wil.
Zolang het een ander niet schaadt.
Maar hoe verdedig je de grenzen
van verdraagzaamheid, tolerantie en liefde.
Zonder juist dat te verliezen
waarvoor je staat.
Maankind
01-09-2019
Minotaurus
Minotaurus
Tussen droom en nachtmerrie
Verborgen in de spelonken van vergetelheid
Leeft dat wat ik niet wens te benomen
Geketend door mijn verstand
In leven gehouden door mijn aandacht
Smachtend wachtend op mijn liefde.
Ooit bezocht ik dit oord wakend
In de hoop de droom realiteit te laten worden.
Nu bezoek ik het slechts af en toe, slapend
Geleidt door wat mijn hart niet kan vergeten
Maar mijn hoofd het liefst vermijdt.
Weggestopt in een labyrinth
zonder touw wat mij leidt.
Te dwingend, te begerig,
te donker, te duister,
klauwend en grauwend
maar de aantrekkingskracht
is moeilijk te weerstaan.
Daar tussen droom en nachtmerrie
Diep in mij verborgen, daar vind ik jou.
Maankind
Juli 2019
Cultuurshock
Cultuurshock
In de stappen die ik zet
van de stilte aan jou bed
naar de veilige haven, thuis
Blijf ik mij verbazen over het licht,
het leven
en het lawaai op straat.
Een gegeven dat mij
met verwondering
en dankbaarheid
achterlaat.
Zo dichtbij het afscheid,
sta ik midden in het leven.
Terwijl er weer een stukje
van mijn jeugd sterft.
Ik zeg geen vaarwel,
ik zeg tot ziens.
Tot weer ziens, lieve tante.
Maankind
16-11-2018
Steeds echter
Steeds echter
Mijn vingers volgen de randen van jouw profiel,
op dit moment opeens intens bewust van de voorbij gevlogen tijd,
ons ouder worden en onze sterfelijkheid.
Mijn ogen volgen de rand van je ziel,
het deel wat je voor de meeste mensen verbergt,
de gaten, de scheuren en het zwarte rafel randje.
Mooier worden we misschien niet,
wel echter,
en vandaag hou ik nog meer van jou
dan gisteren.
Maankind
19-01-2018
Rust
Voor haar.
Het is.
Na de ontkenning,
de boosheid,
het verdriet
volgt de acceptatie.
Het is wat het is,
het was wat het was,
en het zal nooit meer worden dan dat.
Aan het einde van de weg is er geen oordeel
maar het besef dat een ieder geeft wat hij kan
en nooit meer of minder dan dat.
Maankind
9 januari 2018
Groter
Groter
Ik ben trots op de vent die je bent
en de man die je wordt.
Maar de kleine jongen die je was
kende ik van haver tot gort.
Je vader en ik zijn steeds vaker weer met zijn twee.
Want veel dingen die wij met zijn drietjes deden,
doe je steeds vaker niet meer mee.
Het is echt niet zo dat ik je nu niet meer waardeer.
T'is wel zo dat ik jou, nu je een puber bent, steeds vaker irriteer.
Nee, ik mis het geknuffel, geklier en geklessebes.
Dat is de reden dat ik soms verzucht,
was hij nog maar even zes.
Maankind
24-08-2017
Getijden
Getijden
Laat maar, fluister ik en haal mijn schouders op.
Terwijl mij desinteresse en afstandelijkheid verweten worden,
doe ik mijn kreeftendans.
Één pas naar voren en twee passen achteruit.
Soms laten pijn en verdriet zich niet in woorden vangen.
Soms heb ik het nodig om mij terug te trekken in de veiligheid van mijn eigen schaal.
Dan zegt de stilte meer dan ik met woorden ooit zou kunnen zeggen.
Fluisteren de schaduwen in de nacht van zorgen en verdriet maar ook van licht aan de horizon.
Laat maar, zeg ik. Alles en niets is goed.
Gun mij mijn eb, het wordt vanzelf weer vloed.
Maankind
19-3 -2017
Bezoekuur
Bezoekuur
Zachte voetstappen op de gang.
We zeggen gedag als oude bekenden maar
hij komt niet voor mij.
Gedempte stemmen op de gang.
Bewijzen mijn gelijk.
Ze houden het thuisfront op de hoogte.
Hij wacht op de gang, totdat het zijn bezoekuur is.
En ik huil, om een vrouw die niet mijn moeder is.
Maankind
28 Oktober 2016
Zonder zijwieltjes
Avond
"Want je kunt niets zeker weten en alles gaat voorbij. Maar ik geloof in jou en mij"~ Avond - Boudewijn de Groot.
Testament
Testament
Hoewel je ver weg bent, buiten mijn bereik en ik buiten het jouwe. Voel ik toch de ijzige kilte van je woede. Ik ben weg van je gevlucht en ik had mezelf beloofd dat je me nooit meer pijn kon doen. Ik verzorg de opnieuw geopende wonden en sus mezelf met het idee dat dit echt de allerlaatste keer is.
Ongeveer acht jaar geleden besloot ik dat ik geen negativiteit meer in mijn leven wilde. Dat ik verder wilde zonder leugens en halve waarheden, zonder manipulaties, zonder achterdocht en zonder veroordelingen. Dat lijkt een makkelijke keuze maar dat was het niet. Ik was mezelf op een voorjaarsdag tegen gekomen op de vloer van de huiskamer, fysiek en emotioneel verlamd. Ieder leven heeft zijn dieptepunt en ik hoop nooit dieper te zullen vallen dan toen. Stoppen met leven was geen optie dus bleef er maar één mogelijkheid over. Ik moest stoppen met leven voor anderen en stoppen met proberen het iedereen naar de zin te maken. Ik moest zelf mijn eerste zorg mijn eerste prioriteit zijn. Ik moest mijn eigen verantwoordelijkheden nemen en op mijn eigen voeten staan.
Ik heb met je gepraat, je gesmeekt om me meer ruimte te geven. Mij te zien voor wie ik was. Een volwassen vrouw met het recht op haar eigen keuzes zelfs de foute. Je stootte me af zoals je dat zo vaak had gedaan als ik vroeg om meer vrijheid. In jouw stem klonk het begin van de lange winter of misschien beter gezegd een koude oorlog. Die ik, moe gestreden als ik was, niet meer wenste aan te gaan. Daarna vierde ik mijn bittere Bevrijdingsdag. Het is moeilijk blij zijn, als je al je schepen hebt verbrandt maar de haven die jij mij altijd had geboden was verre van veilig. Ik was dag en nacht bloot gesteld aan de getijden van jouw humeur. Jouw emoties als de onvoorspelbare en snel wisselende elementen. Soms zacht strelend als de zon, soms vernietigend als een najaarsstorm en een enkele keer was het springtij.
Zeggen dat ik van je hield doet aan mijn liefde geen recht. Ik hield van je onvoorwaardelijk vanaf de eerste dag. Ik zou alles voor je gedaan hebben. Ik ben je gevolgd tot in de hel en noemde het thuis. Wat jij me gaf noemde je liefde, wat het ook was, het was niet wat ik nodig had. Het verzwolg me en verstikte me. Je leerde me de liefde vrezen ook al was dat alles wat ik nodig had. Je had me zolang omringd met leugens, vanaf het begin naadloos verweven in mijn dagelijks bestaan. Dat ik twijfelde aan mijn eigen waarheid.
Toen ik van je vluchtte voelde ik me verweesd en ontwortelt. Het kostte me bijna alles, contact met familie en vrienden. Erfstukken, deel van mijn voorgeschiedenis. In je woorden beleed je jouw onsterfelijke liefde voor mij maar uit je daden sprak niets dan woede en razernij. De zwartheid in je ogen liet niets te raden over. Ik was jouw bezit en in jouw nabijheid nooit vrij. Teruggaan was niet meer mogelijk. Het had me gekost dat wat ik gewonnen had, mijn leven in mijn vrijheid. Het recht om mezelf te zijn.
Maankind
6 Juli 2015
Turning Tables - Adele
"Close enough to start a war
All that I have is on the floor
God only knows what we're fighting for
All that I say, you always say more
I can't keep up with your turning tables
Under your thumb, I can't breathe
So I won't let you close enough to hurt me
No, I won't rescue you, to just desert me
I cant give you, the heart you think you gave me
It's time to say goodbye to turning tables
To turning tables
Under haunted skies I see you, ooh
Where love is lost, your ghost is found
I braved a hundred storms to leave you
As hard as you try, no I will never be knocked down
I can't keep up with your turning tables
Under your thumb, I can't breathe
So I won't let you close enough to hurt me, no
I won't rescue you, to just desert me
I cant give you, the heart you think you gave me
It's time to say goodbye to turning tables
To turning tables, turning tables
Next time I'll be braver
I'll be my own saviour
When the thunder calls for me
Next time I'll be braver
I'll be my own saviour
Standing on my own two feet
I won't let you close enough to hurt me, no
I won't rescue you, to just desert me
I cant give you, the heart you think you gave me
It's time to say goodbye to turning tables
To turning tables
Turning tables, yeah
Turning oh"
In Memoriam
In Memoriam.
Marianne Stouten
Barneveld, 9 januari 1953 - Ede, 11 juni 2015
Voor mij zal de ziekte en het overlijden van mijn moeder altijd gekoppeld zijn aan de dood van één van mijn favoriete schrijvers, Terrry Pratchett. Want de dag dat ik hoorde dat hij was overleden hoorde ik ook dat mijn moeder ernstig ziek was. Die dag huilde ik niet alleen om hem maar ook om haar.
Terry Pratchett schreef boeken over een fantasie wereld. In zijn boeken speelt de personificatie van de dood een grote rol. De dood is hier niet gemeen, slecht of eng. Hij is iemand die slechts zijn werk doet en dat toevallig heel erg goed doet. Hij heeft een zwak voor katten en heeft zelfs een kleindochter. Hoewel ik zijn personage absoluut niet menselijk zou willen noemen is hij aaibaarder en minder gruwelijk dan hoe hij normaal afgebeeld wordt.
Een andere grote rol in de Schijfwereld boeken is weggelegd voor drie heksen. Heksen staan voor mij symbool voor vrouwen die een hoop kennis en (levens)wijsheid bezitten. In de verhalen zijn zij vaak de enigen die de dood zien. De verklaring die hiervoor gegeven wordt is dat "gewone" mensen slechts zien wat zij willen zien en de meesten willen natuurlijk zo min mogelijk met de dood te maken hebben. De praktische en nuchtere aard van de heksen maakt dat zij hem kunnen zien en daarom komt hij hun altijd hoogstpersoonlijk halen. Toen het de beurt was aan één van hen stuurde ze hem weg omdat zij nog niet zo ver was, ook bood ze hem een kopje thee aan om de tijd te rekken en uiteindelijk gaf de dood het op. In het echte leven kunnen we niet van de dood winnen maar ik hoop dat mijn moeder toen hij haar kwam halen, vol vertrouwen zijn hand heeft gepakt.
De door haar zelf geschreven tekst op haar rouwkaart wijst daar wel op:
"...Mijn volgende reis is begonnen, op weg naar een nieuwe bestemming."
Een bekend citaat uit één van de boeken is: "Don't think of it as dying, said Death. Just of think of it as leaving early to avoid the rush." Dit citaat verwoord goed mijn idee over sterven. Het is natuurlijk en onvermijdelijk, uiteindelijk zullen we allemaal gaan. De een verlaat alleen de wereld vroeger dan de ander en sommigen te vroeg.
Vakantie in het verleden.
Vakantie in het verleden.
Op blote voeten, gehuld in een eenvoudige linnen jurk loop ik op een zonovergoten dag door het park. Terwijl ik de kinderen in het water hoor spelen met de eenvoudige houten boten, besef ik dat ik zelden gelukkiger zal zijn in mijn leven dan nu.
Mijn leven met make-up en flatterende kleding heb ik achter gelaten bij de poort. Hier hoef ik niet meer te zijn dan wat ik ben, een stevige vrouw van middelbare leeftijd, moeder van een puberzoon. Vrouw van een man, die ik even vaak tot wanhoop drijf, als hij mij. Desalniettemin houden we van elkaar. Het is niet meer de alles verterende passie van pakweg 20 jaar geleden. Maar een stille bestendigheid, die in onrustige tijden rust en kracht geeft.
Terwijl ik hazelnoten raap en pruimen pluk, bedenk ik dat buitenstaanders dit leven zien als een vlucht uit de werkelijkheid. Ik vraag me af of ze gelijk hebben. Op dit moment, met mijn blote voeten op de stoffige aarde. Voel ik me meer verbonden met de wereld dan ooit.
Ontdaan van de dwang van de klok en geldzorgen adem ik een stukje vrijer. Ontdaan van de koude blik van de maatschappij die mij vertelt dat ik oud, werkloos en dus nutteloos ben. Voel ik me meer mens, meer mezelf. Ontdaan van het dagelijks grijs, voelt deze wereld zo veel kleuriger en levendiger. Dat ik me afvraag welk van deze twee werelden nu echter is.
Maankind
April 2015
"Society-Eddie Vedder
It's a mystery to me
We have a greed with which we have agreed
And you think you have to want more than you need
Until you have it all, you won't be free..."
Fout vriendje
Voor J.
We zitten in de kroeg. Onze kroeg of wat er van over is. Het interieur is ondertussen net zo veranderd als mijn exterieur en bij het meubilair hoor ik al lang niet meer. Pijnlijk bewust van mijn rimpels en opduikende grijze haren kijk ik hem aan. Hij lijkt er per jaar alleen maar knapper op te worden. Het gevolg van een goed huwelijk naar ik vermoed.
Hij neemt mijn handen in de zijne en zegt weer dat woord. Het woord waarbij ik visioenen krijg van Barbara Streisand en Willeke Alberti. Het woord wat ik zo haat omdat ik het afbreuk vind doen aan wat wij hebben. Ik voel dat mijn mond onwillekeurig verstrakt en mijn pupillen kleiner worden. Kort gezegd hij krijgt "de blik". Datgene waar zelfs mijn man en zoon voor wegduiken. Hij niet. Hij geeft me alleen een smerig lachje. Ik probeer het uit alle macht te onderdrukken maar verlies. Mijn rechtermondhoek gaat omhoog en verraad mijn foute gevoel voor humor en mijn zwak voor hem. Zijn lach wordt breder. Ik geef hem een schop onder de tafel. Hij kent me, te goed, en trekt zijn benen op tijd weg.
Ettertje, mopper ik en neem verontwaardigd een slokje van mijn thee. Zijn stralende lach aan de andere kant van de tafel strak negerend. Ergens heeft hij wel gelijk. Een klein beetje. Misschien. Ik ben dol op het gezelschap van mannen en toegegeven ik trek vaak toe naar één bepaald type. Het type dat mijn twijfelachtige gevoel voor humor begrijpt en mij koosnaampjes zoals Tank of Diva geeft. Feilloos pik ik ze eruit en zij mij, lijkt het wel. Bijna al mijn beste vrienden waren hetzelfde type en met de uitzondering op de regel ben ik getrouwd.
Bij het afscheid loopt hij mij weer te pesten. Ik doe of ik boos ben maar geef hem toch een dikke knuffel. Wat bij de omstanders een applausje ontlokt. Twee smerige grijnzen grijnzen elkaar toe. We hebben ons nu niet-meer-zo dynamische duo altijd vergeleken met Statler en Waldorf en we gaan steeds meer op ze lijken. Rest alleen de vraag, wie van ons is nou wie.
Maankind
Januari 2015
Gewoon Bijzonder
Gewoon Bijzonder
Met een gevoel van verbazing en afstand kijk ik naar de opgeschoten puber naast me. Ik ken de baby, de peuterpuber en het kleine jongetje die hij geweest is. De puber die hij aan het worden is, leer ik nog maar net kennen.
Ik denk terug aan hoe zijn vader en ik tijdens de zwangerschap fantaseerde hoe de baby zou worden. Voor ons geen dromen over een nieuwe Einstein met een baan als hersenchirurg of directeur. We hadden gezien ons genetisch materiaal, waarmee je het uiteindelijk toch zou moeten doen. Geen verwachtingen en we vinden het eerlijk gezegd ook niet belangrijk. Je vader hoopte op je moeders ogen. Ik op je vaders lange benen. Beiden heb je gekregen.
Onze belangrijkste wens voor jou was, dat je het makkelijker zou krijgen dan dat wij het beiden in onze jeugd gehad hadden. Al vroegen we ons tegelijkertijd bezorgd af wat we met een kind zouden moeten dat bij de populaire kinderen in de klas zou horen. Toen je genen, gemengd met een fikse dosis pech, zich roerde waren we intens verdrietig. Makkelijk heb je het helaas tot nu toe niet gehad. Nee, we zijn niet teleurgesteld in jou maar in de wereld. Die sinds onze jeugd alleen maar harder lijkt te zijn geworden.
Neem maar van je moeder aan, ook een vreselijk vreemd kind, net als jij. Dat de mythe van "gewoon" zijn. Niets meer is dan dat, een mythe. Ieder mens is uniek en dus is iedereen anders. De wereld en haar bewoners komen in vele kleuren, geuren en smaken. Dat is wat het zo buitengewoon complex , oneindig interessant en zo onvoorstelbaar prachtig maakt. Alleen heeft niet iedereen het vermogen omdat in te zien.
Ik hoef niet bang te zijn dat jij je ooit in een hokje zal laten stoppen. Of je zal laten weerhouden door de opgeplakte labels. Dat zit, mede dankzij de meegegeven genen, niet in je. Hoewel de komende puberjaren niet makkelijk zullen zijn. Kijk ik er naar uit om de puberversie van jou beter te leren kennen . Je hebt een groot hart, een stevige ruggengraat en loopt niet blindelings met de massa mee. Het zal dus uiteindelijk allemaal wel loslopen.
Als ik tussen je donkerblonde steile haar een zwarte krulhaar ontdek. Denk ik lachend, hopelijk lijk je niet te veel op mij!
Maar uiteindelijk ben je natuurlijk gewoon jezelf en...
Maankind
Januari 2015
" Changes - David Bowie
...Ch-ch-ch-ch-Changes
(Turn and face the stranger)
Ch-ch-Changes
Don't want to be a richer man
Ch-ch-ch-ch-Changes
(Turn and face the stranger)
Ch-ch-Changes
Just gonna have to be a different man
Time may change me
But I can't trace time... "
Relativiteitstheorie
Relativiteitstheorie
De hollandse luchten zijn onveranderlijk grijs
Mijn tranen vallen
Terwijl het slecht nieuws regent
Alles blijkt relatief
Zelfs mijn eigen pijn
Ik speur de horizon af
Naar een straaltje zonneschijn.
"Hope of Deliverance - Paul McCartney"
...When it will be right, I don't know.
What it will be like, I don't know.
We live in hope of deliverance
from the darkness that surrounds us..."
Maankind
Februari 2014
Mona Lisa's glimlach
Mona Lisa's Glimlach
Hou je van mij?; vroeg hij, met een wanhoop en begeerte in zijn stem die zij daar helemaal niet meer wilde horen. Ze bleef doodstil zitten en deed een dappere poging om de warboel van emoties die ze voelde niet te tonen. Ze had zo lang gehoopt en vanuit het diepste van haar hart gewild dat deze vraag zou komen. En nu het moment dan daar eindelijk was, wilde ze net zo vurig dat hij hem niet had gesteld.
Het antwoord zou hen geen van beiden gelukkiger maken. Ze had al lang geleden aanvaard dat haar antwoord geen verandering zou brengen in de werkelijkheid. Het was zoals het was, niets meer, niets minder.
Als hij hoopte op een ja, wat ze wel vermoedde waarom zou hij de vraag anders stellen? Zou haar antwoord hem misschien kortstondig gelukkig maken. De verliefdheid en passie doen opvlammen die haar tot zijn muze gemaakt hadden. Maar zijn gevoel van geluk zou maar al te snel omslaan in een gevoel van wanhoop. Die hem zou beroven van het evenwicht dat hij gevonden had.
Als hij hoopte op een nee, in een poging zijn schuldgevoel te sussen. Dan zou ze hem moeten teleurstellen. Waarmee ze hem mogelijk weer in de diepte van een depressie zou storten. De depressies die zo vaak gepaard gaan met aan gekte grenzende genialiteit en creativiteit.
In plaats van een antwoord schonk ze hem een glimlach. Die hij, met zijn vaardige hand, vereeuwigde.
Maankind
Januari 2014
Mona Lisa - Nat King Cole
Mona Lisa, Mona Lisa, men have named you
You're so like the lady with the mystic smile
Is it only 'cause you're lonely, they have blamed you
For that Monalisa strangeness in your smile?
Do you smile to tempt a lover, Mona Lisa?
Or is this your way to hide a broken heart?
Vervulling
Geloof, hoop en liefde
Geloof, hoop en liefde.
Jij vraagt
en aarzelt
terecht.
Ik slik
en antwoord
niet.
Vroeger is dood
de droom vervlogen.
Jij hebt hem
eigenhandig
vermoordt.
Al wat rest
is
de kilte
van de werkelijkheid
en
de warmte
van de hoop
op een toekomst
in vrijheid.
Geloof, hoop en liefde.
Liefde kan vervliegen
Geloof kan wankelen
Ik verkies de hoop
omdat zij altijd blijft bestaan.
Maankind
Juni 2012